Over levensplanning, zielskeuzes en wat mensen vertellen die “aan de overkant” zijn geweest

Zou het enigszins kunnen dat mijn ziel, al vóór mijn geboorte, de omstandigheden van mijn volgende leven kiest? Over de mensen die we ontmoeten. En zelfs over de uitdagingen die we tegenkomen?

In de interviews die ik de afgelopen jaren deed voor ponto3.org hoorde ik opnieuw en opnieuw elementen terug die opvallend sterk leken op wat onder andere Michael Newton via zijn regressiewerk beschrijft.

En langzaam begon ik het leven – mijn leven, en dat van anderen – met andere ogen te zien.

Laat ik eerlijk zijn: de gedachte dat ik dit leven, met al zijn uitdagingen, zelf gekozen heb, vind ik soms heel moeilijk. Want waarom zou iemand kiezen voor ziekte, verlies, relatiepijn, eenzaamheid of andere vormen van lijden? Vanuit menselijk perspectief voelt dat bijna onlogisch, soms zelfs bijna wreed en heel erg moeilijk te begrijpen.

Die gedachtegang werd bij mij heel concreet in een periode waarin ik het bijzonder moeilijk had. Mijn lichaam werkte niet mee, er waren spanningen in relaties, en ik voelde me emotioneel op een breekpunt staan. Op een avond zat ik uitgeput op de zetel, mij afvragend: waarom moet dit alles, en waarom nu?

Toen ik uiteindelijk in slaap viel, had ik een droom die ik nooit meer ben vergeten.

Ik stond in een grote cirkel van licht. Er waren wezens om mij heen die ik niet kende, maar die toch heel vertrouwd voelden. Er werden geen woorden gesproken, maar de boodschap was duidelijk: je hebt dit pad zelf gekozen!

Op dat moment kon ik het nog niet helemaal plaatsen, maar later, toen ik Newton las én de BDE-verhalen hoorde, vielen er stukjes op hun plek.

In zijn boeken, waaronder De zielenreis en De bestemming van zielen, beschrijft Michael Newton hoe mensen onder hypnose herinneringen krijgen aan het moment van sterven, de overgang naar een niet-fysieke sfeer, het ontmoeten van gidsen en zielenvrienden, een levensreview en vooral: het bewust plannen van een volgend leven. Dit zou betekenen dat de ziel niet willekeurig een nieuw leven kiest. Dit zou betekenen dat we situaties kiezen die ons helpen groeien, waarin we belangrijke levenslessen plannen, waarin we afspraken maken met andere zielen (zielengroepen) om elkaar te helpen of uit te dagen, maar ook ons lichaam kiezen, met zijn talenten én beperkingen.

Ik beluisterde opnieuw, voor de honderdste keer, de interviews met de personen die een bijna-doodervaring hadden gehad.

Voor ponto3.org sprak ik met verschillende mensen die een BDE hadden meegemaakt. Ze kwamen uit verschillende achtergronden: sommigen spiritueel ingesteld, anderen nuchter of wetenschappelijk getraind.

Toch vertelden ze verhalen die op een opmerkelijke manier aansloten bij de beschrijvingen van onder andere Newton:

Iedereen begon met een herkenbaar proces:

• het gevoel uit het lichaam te “stappen” of erboven te zweven

• geen pijn, maar juist verlichting

• een ongekende helderheid van bewustzijn

Sommigen zagen hun eigen lichaam beneden liggen. Anderen hoorden gesprekken van artsen later exact terug. Het was alsof hun bewustzijn zich losmaakte van de fysieke grenzen.

Meerdere BDE'ers spraken over een licht of een aanwezigheid die hen opving.

Die aanwezigheid werd door de ene “God” genoemd, door de ander “licht”, “bewustzijn” of simpelweg “liefde”.

Wat mij misschien wel het meest raakte, waren de beschrijvingen van het levensoverzicht:

• mensen zagen hun leven “voorbijflitsen”, maar dan in detail

• ze voelden niet alleen wat ze zelf hadden ervaren, maar ook wat hun daden bij anderen hadden veroorzaakt

• er was geen oordeel, wel inzicht en compassie

Een BDE'er zei: “Ik werd niet veroordeeld. Ik kreeg gewoon alles te zien, maar dan door de ogen van liefde. Ik begreep ineens waarom dingen waren gelopen zoals ze waren gelopen.”

De conclusie zou dan kunnen zijn dat de ziel samen met haar gids kijkt naar het voorbije leven, niet om schuldig te worden bevonden, maar om te leren, te begrijpen en te groeien.

Wat mensen in BDE’s vaak zeggen, is dat hun leven niet willekeurig was, dat ze ineens begrijpen waarom bepaalde moeilijke dingen waren gebeurd. 'Er was alleen maar liefde, ook wanneer ik naar mijn 'fouten' keek'!

Eén specifiek interview heeft een diepe indruk op mij gemaakt. De man in kwestie was klinisch dood verklaard. Hij vertelde dat hij in een soort lichtsfeer stond, met een wezen naast zich. Dat wezen stelde hem een vraag: 'Wil je blijven of wil je terug?'

Op hetzelfde moment zag hij zijn leven als een soort plan, een blauwdruk. Hij zag dat er nog dingen waren die hij wilde doen, ervaringen die hij wilde hebben, mensen die hij nog zou raken.

“Het was alsof ik wist,' zei hij, 'dit heb ik zelf zo gewild, vóór mijn geboorte. En daarom ging ik terug.'

Hij sprak erover met tranen in zijn ogen, en ik merkte dat ik zelf ook geraakt was. Zielen keren terug, omdat ze voelen dat ze nog niet klaar zijn met hun gekozen pad.

In de periode dat ik actief met deze interviews bezig was, twijfelde ik soms: ben ik met het juiste bezig? Is dit niet te groot, te gevoelig, te “anders”?

Moet de conclusie voor mijn zoeken dan ook niet zijn dat ik dit alles op zielsniveau zelf gekozen heb?

Later die dag had ik een interview, en zonder dat ik iets over mijn twijfel had gezegd, zei de geïnterviewde ineens: “Het voelt alsof jij precies doet waar je ziel voor gekomen is.”

Op zulke momenten voelt het alsof het leven zachtjes knipoogt.

Wat me ook opvalt, is dat moderne BDE-onderzoekers – artsen, cardiologen, psychiaters – werken met medisch gedocumenteerde ervaringen.

Toch vertellen beide lijnen van onderzoek in de kern hetzelfde verhaal.

Of het nu een regressie is of een BDE: er is bewustzijn buiten het lichaam, mensen kunnen objectieve details rapporteren die ze fysiek niet hadden kunnen waarnemen en hun bewustzijn lijkt niet afhankelijk van hersenactiviteit

BDE’ers spreken over licht, liefde of een bewuste aanwezigheid. De lading is hetzelfde: we zijn niet alleen, we worden begeleid.

In beide gevallen is de levensreview gericht op: inzicht, groei en het ervaren van verbondenheid met anderen. Geen vagevuur, geen hellevuur en geen strafbank. Eerder een kosmische “feedbacksessie” vanuit pure liefde.

Dit vond ik misschien wel het meest opvallende: “Ik zag dat ik had ingestemd met de grote lijnen van mijn leven.”

Niet met elk detail, maar met de belangrijke thema’s: de familie van herkomst, grote levenswendingen, bepaalde uitdagingen of ziektes, mensen die een sleutelrol in mijn leven gaan spelen.

In grote lijnen kunnen we dan concluderen dat het leven een plan en een bedoeling heeft, dat we omringd worden door liefdevolle begeleiding, dat onze keuzes ertoe doen – voor onszelf én anderen, dat pijnlijke ervaringen vaak krachtige leermomenten zijn en dat de dood geen einde is, maar een overgang.

Newton zegt dat we zelfs ons lichaam kiezen: de aanleg, de gevoeligheid, de kwetsbaarheden. Die gedachte heeft mijn relatie met mijn eigen lichaam veranderd.

In plaats van mijn lichaam te zien als “tegenstander” of “last”, ben ik het steeds meer gaan zien als een bewust gekozen voertuig dat precies past bij wat mijn ziel wil leren.

De overtuigende persoonlijke getuigenissen van mensen met een bijna-doodervaring hebben mijn kijk op het leven blijvend veranderd.

Mijn conclusie: ik bén geen slachtoffer van toeval, de moeilijke stukken in mijn leven zijn niet zinloos, er is een groter verhaal gaande, waarin mijn ziel een actieve rol speelt en zelfs als ik het allemaal even niet meer weet, ben ik niet los van liefde en leiding.

Elke ervaring – licht én donker – is onderdeel is van een zorgvuldig gekozen leerschool.

En misschien is dat wel de grootste boodschap die al deze bronnen samen geven:

We zijn zielen op reis.We hebben méér te zeggen over ons leven dan we denken.En uiteindelijk is alles gericht op groei in liefde en bewustzijn.

Noël