Communicatie na overlijden - mijn persoonlijke ervaring met contact na de dood.

Drie jaar geleden overleed mijn vrouw. Op de avond van haar begrafenis zat ik alleen in de keuken, uitgeput en verdrietig. Terwijl ik daar zat, begonnen de kleine ledlampjes in het plafond te flikkeren. Niet zomaar willekeurig, maar op een manier die leek te reageren op mijn gedachten. In stilte stelde ik een vraag – en direct volgde een flikkering als antwoord. Voor mij was dit geen toeval, maar een teken. Een vorm van contact die ik nooit eerder had meegemaakt.

Sindsdien ben ik me ook gaan verdiepen in wat men noemt After-Death Communication (ADC): spontane ervaringen waarin mensen het gevoel hebben in contact te staan met een overleden dierbare.

De ervaring met de lampjes hield aan voor een paar dagen. Toch bleef het me bezighouden. Ik had geen angst, eerder een warme aanwezigheid. Het gaf me rust, het was alsof mijn vrouw me wilde laten weten: ik ben er nog.

Wanneer ik met anderen over dit gebeuren praat, merk ik vaak herkenning. Mensen vertellen over geuren die onverwacht opduiken, liedjes die precies op het juiste moment worden afgespeeld, of over dromen die zo echt aanvoelen dat ze meer lijken dan gewone dromen.

Wat me opviel, is hoe vaak dit soort ervaringen voorkomt. Uit onderzoek blijkt dat bijna de helft van de mensen ooit een en dergelijke ervaring heeft meegemaakt. Sommigen bronnen suggereren zelfs dat dit percentage nog hoger ligt. Leeftijd, afkomst of geloofsovertuiging lijken hierbij geen rol te spelen – deze ervaringen overstijgen grenzen.

En toch wordt er weinig over gesproken. Misschien uit angst om niet serieus genomen te worden, of omdat woorden tekortschieten om zulke bijzondere momenten te beschrijven.

Sceptici noemen ADC’s dikwijls hallucinaties. Maar mijn ervaring voelde heel anders. Ik lees voortdurend dat hallucinaties meestal als chaotisch, verwarrend of angstig worden ervaren en je vergeet ze vlug.. Mijn ervaring – en dat hoor ik ook van anderen – was juist helder en liefdevol. Tot op de dag van vandaag kan ik me dit in detail herinneren.

Voor mij is het zeker geen hersenspinsel.

Misschien zal ik nooit helemaal begrijpen wat er die avond in mijn keuken gebeurde. Was het echt mijn vrouw die contact zocht? Of speelde mijn bewustzijn een rol die ik niet helemaal kan begrijpen? Wat ik wél weet, is dat het waarde voor me had. Het bracht me troost, en dat is voor mij genoeg.

Ik heb geleerd dat niet alles verklaard hoeft te worden. Soms is het voldoende om de ervaring er gewoon te laten zijn. Om te voelen dat liefde op de een of andere manier sterker is dan de dood.

Ik deel dit verhaal omdat ik geloof dat het helend kan zijn om over ADC's te praten. Misschien heb jij ook zo’n ervaring gehad, maar heb je er nooit woorden aan durven geven. Als je besluit erover te praten, zul je ontdekken dat je niet alleen bent. En misschien voel je, net als ik: de dood maakt een einde aan het leven, maar niet aan de liefde.

Noël