Onlangs zei een intelligente vrouw me: “Ik kan het begrip oneindigheid niet begrijpen. Ik leef in een dimensie waar alles begint en alles eindigt. Hoe kan iets oneindig zijn? Het heelal is ergens begonnen en we weten dat het ook zal eindigen. Zal er steeds een nieuw begin zijn en steeds en steeds een nieuw einde?” Wellicht ben ik zeker niet de enige die verwonderd is dat zij deze vraag stelt. Religie stelt dat God, of om het even welk beeld dat de mens zich gevormd heeft over het oerbeginsel, alles uit het niets heeft geschapen. Is het een louter ervaringsgegeven of kan het wetenschappelijk aangetoond, bewezen worden? We kennen het oneindigheidsteken in de wiskunde. Is dat een voldoende bewijs dat het oneindige bestaat? Zo ja, hoe kan het oneindige evolueren? Het is moeilijk te begrijpen dat er geen begin en geen einde is aan het Zijn. Steeds wil men aan alles een begin en een einde zien, steeds is men op zoek naar een oorzaak en een gevolg. Als ik het oneindige, het eeuwige Zijn vorm mag voorstellen als een oneindige lijn, dus zonder begin en zonder einde, dan is er ergens op die lijn een fenomeen ontstaan die men dimensie noemt. Het begrip tijd heeft er daardoor vorm gekregen. Tijd is materie-loos. Toen het begrip tijd een werkelijkheid werd binnen het oneindige is de materie ontstaan. Het kreeg groeimogelijkheden. Hoe kunnen tijd en materie ontstaan uit het oneindige niets dat als totaal tijdloos en materie-loos kan worden beschouwd? Eeuwen geleden werd daar ook al over nagedacht. Zo vinden we in de bijbel dat god de wereld heeft geschapen uit het niets. Het niets is een zijnstoestand die ik ervaren heb tijdens mijn laatste bijna-doodervaring. Het was een gevoel van eeuwigheid. Ik was in het absolute niets waarin ik alles en niets was. Uit dat ‘bestel’ mocht ik terugkeren. Ik weet dat ik er niet alleen was, ik weet dat ik in dat alles was en dat ik er deel van uitmaak. Ik kan het omschrijven en dat doe ik in de terminologie waarover we beschikken. Het is de enige manier om uitdrukking te geven aan wat het is. Maar deze omschrijving is zo onvolmaakt omdat ze gebonden is aan het onvolmaakte. Het oneindige heeft niets nodig om te zijn, om niets te zijn. Het is ontzettend moeilijk om het volmaakte juist te definiëren. Als mens zitten we opgeschept met dat onvolmaakte en vanuit het onvolmaakte is het aan ons de weg naar het volmaakte te bewandelen. Vanuit elk oogpunt van het onvolmaakte zoekt de mens zijn weg terug naar het volmaakte. Dat gebeurt vanuit totale blindheid die geleidelijk aan tot inzicht en begrip kan komen als de rede en de geest tot openheid komen. Dat kunnen we dankzij het Licht. Het Licht schijnt in de duisternis maar soms duurt het heel lang om in deze duisternis het licht te zien. Wij zijn geboren uit een tijdlijn die op haar beurt ontstaan is uit het absolute of het oneindige Zijn. We zitten echter vast aan de tijdsmaterie, dikwijls zo vast dat we alleen die tijdsmaterie willen aanvaarden. We hebben dus nog een lange, lange weg te gaan, oneindig lang …
Lichtgroeten
Comments