Angst voor de dood en de bevrijding van een ander perspectief

Onlangs gaf ik een lezing waarin, na afloop, iemand me voor de zoveelste keer vroeg of ikzelf dan niet bang ben om te sterven.  Het blijft een indringende vraag die ons allemaal raakt, of we dat nu willen of niet. En elke keer probeer ik een doordacht en persoonlijk antwoord te geven.

Ik vertelde dat ik die angst heel goed kende. Ook ik heb momenten gehad dat het idee van sterven me beklemde. De gedachte dat er plots “niets” meer zou zijn, maakte me gespannen en klein. Het sloeg telkens weer een donkere schaduw over de mooiste momenten van het leven. En zoals ik later ontdekte, die angst werkte door in mijn lichaam: stress, vermoeidheid, onrust, zelfs ernstige hartproblemen. Stress die ik nu voortdurend herken als hét kenmerk van onze moderne maatschappij.

Maar ik vertel er ook altijd bij dat er iets is veranderd. Niet van de ene dag op de andere, maar door vele gesprekken, literatuur, ontmoetingen en video's, inzichten over bewustzijn, overgang en zingeving die op ponto3.org staan.

De echte omslag kwam toen ik me uiteindelijk durfde open te stellen voor dat ander perspectief: de dood niet langer zien als een eindpunt, maar als een overgang. Al die verhalen van mensen die een bijna-doodervaring hadden gehad. Ze vertelden niet over leegte, maar over licht, liefde en een bewustzijn dat veel groter is dan het fysieke bestaan.

Pas toen ik dit begon te integreren, voelde ik iets verschuiven. De angst die zo lang in me zat, begon zachter te worden. De dood is er nog steeds, maar niet meer als dreiging. Het is een deur, geen muur.

En dat gaf mij een gevoel van bevrijding dat ik moeilijk in woorden kan vatten. Plots merkte ik dat ik meer in het moment leefde. De druk van “alles uit dit ene leven moeten halen” viel van mijn schouders. De klok is soms nog mijn vijand, maar niet meer in ie mate dat het mijn leven overheerst.

Wat mij het meest raakte, is hoe sterk angst en stress verweven zijn. Zolang we de dood zien als iets duisters en definitiefs, blijft er angst. En angst voedt stress. Die stress is, naar mijn gevoel, dé ziekte van onze tijd. Het tast ons lichaam aan, onze relaties, onze creativiteit, ons vermogen om écht te leven.

Wanneer de angst verdwijnt, valt er een last van je af. Er komt rust, ruimte en vertrouwen. Precies dát is, denk ik, de kern van de boodschap die ik tijdens mijn lezing wilde meegeven.

Ik heb geen bijna-doodervaring of een mystieke ervaring gehad, maar ik besef ook hoeveel geluk ik heb dat ik een partner gevonden heb die op dezelfde golflengte zit. Samen praten we vaak over dit thema, zonder schroom of taboe. Stress is deel van het leven, maar het is in de kern vaak niets anders dan schrik voor het einde — een angst die we samen leren ontmantelen. Die verbondenheid maakt dat de weg naar innerlijke rust niet iets is wat ik alleen hoef te gaan, maar iets dat we delen.

En zo antwoordde ik die deelnemer: Ja, ik heb de angst gekend. Maar ik heb ook mogen ervaren dat het zo bevrijdend is wanneer je de dood ziet als een overgang en geen einde.

Sindsdien leef ik intenser. Niet omdat ik alles moet vastgrijpen, maar omdat ik weet dat niets werkelijk verloren gaat. Alles verandert van vorm, en wij gaan mee in die beweging.

Het is een uitnodiging aan ons allemaal: leef voluit, maar wees niet bang voor de dood. In die overgave ligt de echte vrijheid.

Bronnen op Ponto3 in dit verband:

De video's van bijna-doodervaringen; : https://www.ponto3.org/bde

De vele artikels op Ponto3.org: https://www.ponto3.org/blog

De podcasts over uittredingen: https://www.ponto3.org/uittredingen & https://www.ponto3.org/podcasts

Universeel bewustzijn: https://www.ponto3.org/search?q=universeel+bewustzijn

en zoveel meer.....

Als je dit artikel gebruikt in je eigen werk, kan je de links hierboven bewaren of invoegen. Zo geef je mensen direct toegang tot de getuigenissen, video's en overdenkingen die mij hielpen om mijn angst los te laten.

Laat ze klikken, luisteren, reflecteren — misschien begint er dan bij hen ook een verschuiving. En misschien, langzaam maar zeker, wordt de dood niet langer gevreesd, maar begrepen als een overgang naar iets dat wij nog niet volledig kunnen bevatten.

Noël