Naarmate ik ouder wordt, ik ben ondertussen 77, stel ik vast dat mijn lichaam meer en meer als gescheiden aanvoelt in vergelijking met mijn gevoelsvermogen en van mijn denkvermogen. Is dat het begin van de scheiding die zich voordoet bij het sterven? Maakt de geest zich langzaam los van de materie? Die indruk groeit met de dag. Wanneer dat definitief zal gebeuren weet ik nog niet en ik heb er ook geen vat op. Ik vroeg een paar jaar geleden al om nog een tijdje te mogen genieten van mijn lichamelijke vorm, in deze stoffelijke dimensie. Na mijn bijna-doodervaring in 1990 ben ik me er terdege van bewust dat mijn lichaam en geest twee afzonderlijke aspecten zijn en anderzijds een eenheid vormen om de ‘mens’ manifestatie te beleven. Mijn vraag is ingewilligd, ik leef nog en daar ben ik zeer dankbaar voor. Mijn lichaam voelt meer en meer aan als een gebruiksvoorwerp, een tijdelijk iets dat na gebruik tot stof en as vergaat. Ik besefte dat maar al te goed toen ik een paar asverstrooiingen bijwoonde van overleden vrienden. Bij zo’n bezinningsmoment rijst bij mij telkens de vraag op welke wijze ik dit stoffelijk lichaam kan gebruiken om, liefst positieve, ervaringen te beleven. Ik besef natuurlijk dat het negatieve erbij hoort. Kan ik het negatieve niet vermijden, dan kan ik er wel de lessen uittrekken om niet in herhaling te vallen. Dus hoe verder met die tijdelijke ‘geest en lichaam’ eenheid in dit leven? Voor mij is jezelf graag zien het belangrijkste. Dat is het uitgangspunt om gelukkig te zijn. Het is tegelijkertijd het beginpunt om ook van andere mensen te houden. Waarom zijn sommigen zo misnoegd met hun lichaam? Als ik publiciteit zie die het perfecte lichaam voorstaan, vraag ik me af welke perfectie zij willen nastreven? De schoonheidsindustrie neigt ernaar om een perfect masker te creëren. Het is gevangen in een schoonheidsideaal dat echter sterk begrensd is en in feite eng aanvoelt. Het werkt verslavend terwijl één van onze doelen is er bevrijdend uit te komen, om echt vrij te zijn, om in ons streven naar volmaaktheid de onvolmaaktheid te overstijgen. Maar die vrijheid, lichamelijk ingebouwd, is beperkt in het stoffelijke. Het is uiterlijke schijn. Er is iets meer dan die beperking, iets dat ontastbaar is maar wel gevoelsmatig is, dat iets dat we liefde noemen, houden van … Er is lichamelijke liefde, meestal van seksuele aard. Het is meestal de toegangspoort tot de intensiteit van de liefde die boven het lichamelijke kan uitstijgen. Zonder te willen uitweiden over stoffelijke, persoonsgebonden liefde, hou ik het bij het universele begrip liefde, de liefde die schepping is. In essentie is het de innerlijke verbondenheid die belangrijk is, niet het tijdelijke dat verdampt en tot stof en as vergaat. Die liefde is in jou en laat je dus toe van jezelf te houden, laat je ook toe van de andere te houden. Dat is de kracht van de eenvoud die liefde is in elk wezen, in elke levensvorm. Velen van ons weten het maar leven we er ook naar? Ik heb een grote verscheidenheid aan ervaringen mogen beleven. Die hebben geleid tot een dieper bewustzijn van onze aanwezigheid in dit vierdimensionaal bestaan. Het heeft me de aardse wereld doen aanvaarden, zodat ik beter het verschil kan maken tussen uiterlijke schijn en de geestelijke, spirituele werkelijkheid. Waarom schrijf ik dit? Omdat ik dat ervaren heb toen ik mijn lichamelijke materie verliet tijdens mijn nabije doodervaringen en ik heel duidelijk de verdere werkelijkheid, de niet materiële, heb mogen beleven. ‘Beschrijf het dan’ werd me meerdere keren gevraagd. Maar hoe kan ik een werkelijkheid beschreven die veel groter is dan datgene waarin ik nu leef? De woorden ontbreken me. Ik had trouwens tijdens die belevenis geen woorden nodig om te communiceren, ik “communieerde” woordeloos en gedachteloos. Communiëren is de meest relevante term. Ik kreeg het besef dat ik de onvolmaaktheid moet ondergaan omdat het een deel is van het volmaakte. Toen ik mijn lichaam verliet als geest vergezelde mijn persoonsgebonden bewustzijn mij ook. En ik kwam terug met dat persoonsgebonden bewustzijn zodat ik mijn gekende leven weer kon oppakken. Het is een uiterst intieme ervaring en ik begrijp dat men dit niet graag openbaar wil maken. Waarom is Liefde zo belangrijk? Ik moet mijn innerlijke, de ziel zoals sommigen dat noemen, aanspreken om door de onvolmaaktheid het hoogste goed, LIEFDE echt te aanvaarden en er naar te leven. Hoe zwaar gehavend het lichaam ook is, je innerlijke is steeds aanwezig en dat innerlijke is datgene wat echt telt in het onvolmaakte leven. We hebben dus nog veel te leren. De onvolmaaktheid laat ons toe lessen te leren. Het is het doel en de zin van het aardse leven in de materie. Als we er in geslaagd zijn om die ziel (die eeuwig is) in de mens, als grondbeginsel te beschouwen en pas nadien het materielichaam dan zijn we geslaagd in deze dimensie. Waarom zijn we dan zo bang voor de dood? Ik wil een citaat dat aan Plato wordt toegeschreven aanhalen: “We kunnen gemakkelijk aanvaarden dat een kind bang is in het duister, maar de werkelijke tragedie is dat mensen bang zijn voor het Licht”. Het licht is de eindbestemming na de dood. Inderdaad dat licht dat ik zo intens heb mogen ervaren tijdens mijn laatste nabije doodervaring is niet iets waarvoor we bang moeten zijn. Toen ik in dat Licht was overweldigde mij een uitzonderlijk zalig gevoel dat ik kan omschrijven als een gevoel van Eenheid met het opperste. Wees niet bang voor het Licht want het is het einddoel van onze menselijke ervaring. De weg is nog lang want ons ego domineert en het is dikwijls te gehecht aan het tijdelijke waarin we ons gevangen voelen. Gelukkig hebben we nog een vrije wil die ons toelaat ons van al die misnoegdheid en al die ontevredenheid te distantiëren. Is jouw vrije wil niet voldoende dan kan je beroep doen op de vrije wil van je naaste. Samen met anderen kunnen we zo het gestelde doel bereiken. Maar er moet bereidheid zijn om het te vragen en om hulp te aanvaarden. Wij zijn dus niet alleen. Dank zij andere mensen kunnen wij erin slagen onze vrijheid te herwinnen. Ten slotte zijn we Eenheid in al onze uitersten, van het positieve tot het negatieve. Laten we er ons van bewust zijn dat dit de weg is die we kunnen bewandelen naar volmaaktheid. Zoals ik al meerdere keren gezegd heb: Ik ben uit de Eenheid gekomen om als fragment het onvolmaakte te beleven en om ten slotte terug te gaan naar de EENHEID.
Guy Vander Linden
Comments