Zwijgen over een BDE is het slechtste wat je kan doen, dat blijkt overduidelijk uit de getuigenis van Barbara Bartolome. Ze belandt in 1987 in Californië in het ziekenhuis voor een spoedoperatie, maar het gaat verkeerd en ze verliest het bewustzijn. “Niet alleen dat, ik steeg op uit mijn lichaam, zweefde tegen het plafond aan, en kon alles zien wat in de operatiekamer gebeurde.” Barbara voelde ook een aanwezigheid die ze niet kon duiden, maar ze was volkomen op haar gemak. Na een paar heftige ingrepen werd de operatie alsnog een succes. Barbara werd bij bewustzijn gebracht en vertelde dat ze haar lichaam had verlaten en alles vanuit de hoogte had gadegeslagen. “Naar zulke onzin ga ik niet luisteren", riep de hoofdchirurg uit en hij verliet stante pede de operatiekamer. Barbara vertelde aan het andere medisch personeel wat ze had gezien. “Jij hebt me een zuurstofmasker opgezet, en jij hebt de defibrillator gehaald.” Ze vertelde zelfs wat het personeel tegen elkaar had gezegd, en tot verbijstering van iedereen bleek alles wat Barbara zei correct. Toch werd er niet verder ingegaan op de getuigenis van Barbara, en toen ze het tegen haar man vertelde zei die: “Och, je hebt gehallucineerd”.
Dit verhaal is een schoolvoorbeeld van hoe vernietigend het is om niet ernstig te worden genomen als je vertelt over een bijna-doodervaring. Hoewel Barbara feiten die net waren gebeurd met getuigen erbij 100% juist weergaf aan dié getuigen, werd er toch niet verder op ingegaan. Ze besloot er verder niets over te zeggen, zeker niet over het feit dat ze een aanwezigheid had gevoeld en daarmee zelfs had gecommuniceerd. Die aanwezigheid had voorspeld dat er afwijzend zou worden gereageerd, ook door haar man, en of ze daarmee gehuwd wou blijven? Wat ga je met je leven doen, Barbara, vroeg de aanwezigheid? . De volgende jaren probeerde Barbara niet aan haar BDE te denken, maar dié vraag kreeg ze niet onderdrukt.
Drie jaar later volgde een echtscheiding, dat overkomt maar liefst 70% van BDE’ers die door hun partner niet worden geloofd. Toch bleef Barbara 12 jaar zwijgen over haar BDE. Tot ze op een dag aan de praat raakte met een vrouw die er treurig uit zag en die vertelde dat haar moeder op sterven lag. Om de vrouw te troosten vatte Barbara moed, en ze vertelde over haar BDE en haar conversatie met de aanwezigheid. “Ik geloof je", zei de vrouw. “Ja?” vroeg Barbara verbaasd. “Waarom?” “Omdat je beschrijving van wat in de operatiekamer gebeurde tot in de details klopt.” De vrouw bleek een verpleegster met jarenlange ervaring als assistente bij operaties. “Je hebt er bovendien geen enkel belang bij om tegen mij te liegen.” Barbara was blij en opgelucht omdat ze eindelijk werd geloofd. Dat éne moment markeerde een ommekeer.
In plaats van haar BDE te verstoppen ging Barbara op zoek naar meer informatie, eerst via internet. Ze stuitte op deze site: https://www.nderf.org/ van dokter Jeffrey Long, die werkt als stralingsoncoloog in een ziekenhuis in Louisiana. Hij is niet van het soort dat wegloopt als over BDE wordt verteld, integendeel, hij werd een vooraanstaande onderzoeker naar bijna-doodervaringen. Barbara publiceerde haar verhaal op zijn website, waar inmiddels 5200 getuigenissen op terug te vinden zijn, en die maandelijks door meer dan een half miljoen mensen wordt bezocht. Barbara kreeg de kans Jeffrey Long persoonlijk te ontmoeten, hij inviteerde haar op een congres van een nog grotere, overkoepelende organisatie: https://iands.org/ Daar ontmoette Barbara lotgenoten en na jarenlang zwijgen praatte ze honderduit, onder meer met dr. PMH Atwater, (http://www.pmhatwater.com/) die toen al zestien boeken over BDE had geschreven en een bijzondere belangstelling had voor de soms ongewone nawerkingen daarvan. Een van die effecten is helderziendheid. Dat deed bij Barbara een belletje rinkelen. Ze vertelde dat ze als kind een keer met haar moeder over straat wandelde en zich plots afwendde en haar ogen met haar handen bedekte. “Waarom doe je dat?” vroeg haar moeder. “Omdat er auto’s gaan botsen!” riep Barbara. Wat een minuut later inderdaad gebeurde. Barbara’s moeder stond aan de grond genageld en liet haar dochter beloven daar nooit, maar dan ook nooit met iemand over te praten. Barbara verzweeg het voorval, maar ze bleef gebeurtenissen voorvoelen. Het duurde tot ze op hogeschool zat voor ze nog een gelijkaardige voorspelling deed en één van haar vrienden noemde haar toen een heks. “Ik denk dat jij eens met je familie moet praten", zei PMH Atwater, “Volgens mij heb jij al eerder een BDE gehad.” En ja hoor, Barbara’s acht jaar oudere broer bevestigde dat ze in 1958 klinisch dood was geweest als gevolg van hoge koorts en verwikkelingen die daaruit volgden. Barbara was toen anderhalf jaar oud, herinnerde zich het voorval niet, en de familie besloot er nooit over te praten, zoals bij zoveel mensen is de dood een taboe.
Laat dat de ironische moraal van deze getuigenis zijn: niet spreken over dood en bijna-doodervaringen kan funest zijn voor het léven.
Hier lees je hoe je Nederlandse ondertitels kunt krijgen: https://www.ponto3.org/video-vertalen
DIrk
Comments